بغض زمین هم ، مثل آسمون ، انگار که تمومی نداره !
تو این روزای بهاری ، آسمون بغض می کنه
و با گریه خودشو خالی می کنه ..
زمین بغض می کنه و شونه هاش می لرزه ..
اما .. حیف ..
کاش می دونست با هربار لرزیدن شونه هاش ، چندتا شونه رو از آدمای دیگه می گیره ... !

|برای زلزله زده های بوشهر

تعمقی بر بازخوانی به نمایشنامه‌شناسی هنر صحنه
مقدمه:
در قرن بیستم اندیشمندان تئاتر، نه تنها با نگرشی جدید و تلاش گسترده‌تری در امر درام‌نویسی پیشگام بوده‌اند، بلكه نگاه عمیق‌تری هم به وضعیت بازخوانی آثار تراژدیهای یونان باستان و یا آثار كلاسیك ادبیات نمایشی هم معطوف داشته‌اند. همچنان‌كه مكان تماشاگر، جابه‌جایی و در یك كلام معماری صحنه هم یكی از دغدغه‌های اصلی بزرگان تئاتر چون گریك، آرتو، گروتفسكی، شكچنر و ... هم به شمار می‌رفت، زیرا دراماتورگی جدید، بازنگری و اصولا‌ً بازخوانی مجدد ادبیات نمایشی گستره‌های تازه‌تری را با نگاهی دیگر به صحنه نمایش هم مطالبه می‌كرد و معماری تئاتر ناخواسته می‌باید به راهیابیهای مكانی دیگری دست می‌‌یافت. 

  من صداي نفس باغچه را مي شنوم                            و صداي ظلمت را وقتي از برگي مي ريزد

و صداي سرفه ي روشني از پشت درخت                         عطسه ي آب از هر رخنه ي سنگ

چکچک چلچله از سقف بهار                                 و صداي صاف باز و بسته شدن پنچره ي تنهايي

و صداي پاک پوست انداختن مبهم عشق                                متراکم شدن ذوق پريدن در بال

و ترک خوردن خودداري روح                                      من صداي قدم خواهش را مي شنوم

و صداي پاي قانوني خون را در رگ                                  ضربان سحر گاه کبوتر ها

تپش قلب شب آدينه                                                         جريان گل ميخک در فکر

شيهه ي پاک حقيقيت از دور                                     من صداي وزش ماده را مي شنوم

و صداي ايمان را در کوچه ي شوق                       و صداي بارا ن را روي پلک تر عشق

روي موسيقي نمناک بلوغ                                 و صداي متلاشي شدن شيشه ي شادي در شب

روي آواز انارستا ن ها                                           پاره پاره شدن کاغذ زيبايي

پر و خالي شدن کاسه ي غربت از سپهری

« بعضي از محققان معتقدند سرچشمة تئاتر، داستان‌سُرايي است. افسانه‌ها ابتدا دربارة شكار، جنگ يا فتوحات ديگرند و به‌تدريج آب و تاب بيشتري مي‌يابند. » ( براكت: 37 ) به‌يقين اولين قصّه‌گويان و نقّالان، مردان و زناني بوده‌اندكه وقايع مختلف زندگي‌شان را براي ديگران بازگو مي‌كردند، وقايعي مانند: پيروزي در شكار، اتفاقات روزمره، ماجراهاي خانوادگي و... . مادران هميشه در جوامع مختلف داستان‌هاي افسانه‌اي يا واقعي را براي‌كودكان و نزديكان خود تعريف مي‌كردند و اگر اولين مادر تاريخ را اولين زن نقّال به‌شمار آوريم از حقيقت دور نشده‌ايم و تنها به مقام انساني، اجتماعي و تاريخي مادران احترام لازم را نهاده‌ايم. يافتن اولين‌ها در تاريخ بسيار سخت وگاهي ناممكن است فقط مي‌توان‌ بر اساس‌گزارش‌هاي تاريخي، اولين‌ها را در هر دوره يا جغرافياي خاص ( اسطوره‌اي و تاريخي ) شناسايي و معرفي‌كرد

اجرای نمایش رومئو و ژولیت کار از گروه تاریکال به کارگردانی ایسا صادقی 

با بازی بازیگران 

هادی علیشاپور

محمد نجابت 

محسن اکبری 

مجید کشاورز

حسین رمضان زاده

سحر کدیور

معصومه قدرتی 

عسل رحیمی 

کیاوش گلمحمدی

محمدرضا اکبری 

             محل اجرا بندرعباس فرهنگسرای طوبی از93/7/4  ساعت 8 شب               

                                   کاری بسیار زیبا و دیدنی                                

در بیست و هفتمین تابستان من

کیست آن

                پروانه وار

که در شنل آبی عشق

                                  به جانب غزلها و زمزمه ها

                                                                       می شتابد .

کیست آنکه قصری از خاطره های من

                                                                 در آستین دارد .

بیست و هفتمین تابستان من

سال دریغ و بغض و غمنامه

سال عصرهای دیگر

                                                 و بازی های دیگر

سال همهمه شعر و نی لبک

                                                 در تار تار دهلیزهای ذهن

سال همیشه قشنگ یاد یار

                                                در تنهایی همیشه

در دود و مناجات  سماع

در باران گلاب ها

                                                 و بهاری از گلابتون

در  زمزمه عبور مه

از  میانه های جگن زار ها

                                                     و نخلستان

سال هیهاتها و هیهاتها

سال سوگ و شیون ها و سکوت

سال مرگ

در بیست و هفتمین تابستان من

خانه اش را از ولایت ما برد

                                     " لیلا "

کعبه ای از  تمام آرزوهای من

که بر خرابه ها ی زخم " قیس " نشسته ام

با حنجره ای 

                 در مرثیه ها ی مدام

به شبستان بیا

به معبد قدیمی سیتار و عطر و زمزمه

                                                        بیا ای تنها آشنای جان من

کنارم بمان

تا سیر سیرک های "نینوا"

شب هنگام را لحظه به لجظه

از تکرار نامهای من وتو

                                   همهمه کنند

بیا که بی تو زنده نیستم

                                  به جان تو

کجاست غلغله آن هزاران کلام آبی

در مغز خون من

سبزینه علف ها در آفتاب

رقص شیرین بزغاله های نوزاد

خواهرک باکره جمیل

در عزای زفافی هرگز 

                               و همیشه

 یادش نمی رسد 

                             به شبهای رفته 

دستش به یار نمی رسد 

                                   هوای مست و دیوانه

                                                             در خوابگاه شوم آخرین

اینجا بمان

               کنار نفسهایم

در شبهای سر زمین مادرم بدرخش

مهتاب  را ویران کن 

بر دشت روح من 

                       مثل جوانه های  علف موج بزن 

ای که صدای مستت را 

در بیشه های نیستان آموخته ای

                                                از باد

در ویش ها خوب می دانند

که روح بزرگ شعر مولانا 

                                  جز لبخند ی بر لبان تو

                                                                نیست

دریغا یاد غمباره تو 

                            بر ویرانه های خاطره

دریغا رقص گیسوی تو

                             در باد

مادر عزیز مرگ من

اگر دستهای سپید تو

                                  در آستین شب است

پس شتاب کن

                   ای نازنین

  که مرا جز تو پناهی نیست

که مرا جز به سوی تو راهی نیست 

که جان مرا شهادتی مباد 

مگر برای تو  ای عزیز 

                                              " زمستان 48 کرمان رامی "