در بیست و هفتمین تابستان من
کیست آن
پروانه وار
که در شنل آبی عشق
به جانب غزلها و زمزمه ها
می شتابد .
کیست آنکه قصری از خاطره های من
در آستین دارد .
بیست و هفتمین تابستان من
سال دریغ و بغض و غمنامه
سال عصرهای دیگر
و بازی های دیگر
سال همهمه شعر و نی لبک
در تار تار دهلیزهای ذهن
سال همیشه قشنگ یاد یار
در تنهایی همیشه
در دود و مناجات سماع
در باران گلاب ها
و بهاری از گلابتون
در زمزمه عبور مه
از میانه های جگن زار ها
و نخلستان
سال هیهاتها و هیهاتها
سال سوگ و شیون ها و سکوت
سال مرگ
در بیست و هفتمین تابستان من
خانه اش را از ولایت ما برد
" لیلا "
کعبه ای از تمام آرزوهای من
که بر خرابه ها ی زخم " قیس " نشسته ام
با حنجره ای
در مرثیه ها ی مدام
به شبستان بیا
به معبد قدیمی سیتار و عطر و زمزمه
بیا ای تنها آشنای جان من
کنارم بمان
تا سیر سیرک های "نینوا"
شب هنگام را لحظه به لجظه
از تکرار نامهای من وتو
همهمه کنند
بیا که بی تو زنده نیستم
به جان تو
کجاست غلغله آن هزاران کلام آبی
در مغز خون من
سبزینه علف ها در آفتاب
رقص شیرین بزغاله های نوزاد
خواهرک باکره جمیل
در عزای زفافی هرگز
و همیشه
یادش نمی رسد
به شبهای رفته
دستش به یار نمی رسد
هوای مست و دیوانه
در خوابگاه شوم آخرین
اینجا بمان
کنار نفسهایم
در شبهای سر زمین مادرم بدرخش
مهتاب را ویران کن
بر دشت روح من
مثل جوانه های علف موج بزن
ای که صدای مستت را
در بیشه های نیستان آموخته ای
از باد
در ویش ها خوب می دانند
که روح بزرگ شعر مولانا
جز لبخند ی بر لبان تو
نیست
دریغا یاد غمباره تو
بر ویرانه های خاطره
دریغا رقص گیسوی تو
در باد
مادر عزیز مرگ من
اگر دستهای سپید تو
در آستین شب است
پس شتاب کن
ای نازنین
که مرا جز تو پناهی نیست
که مرا جز به سوی تو راهی نیست
که جان مرا شهادتی مباد
مگر برای تو ای عزیز
" زمستان 48 کرمان رامی "
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
<-PollName->
